بـر بـالای افــ ـق ایـــستـ ـاده ام 

بـه روزی مـ ــی انـدیـشـ ــم کـه بـا تــو بـاشـ ــم 

جــانم را بـه بـاد صبـــ ـحگـاهــی می ســ ــپارم 

بـا هــمه خـداحـ ـــافظی می کـــنم 

چــرا که تـــو در مــ ـنی ، در تــارو پودم 

و موجـ ــی لــطیف برخاســ ـته از جــان تـو 

تـا عـــمق وجــودم مــ ـی دود 

و راهــی جــ ـاودانـه پـــیش رویــ ـم گســـترده مـی شود 

و مــن پــ ــرواز مـی کنــ ـم بـه سـوی تو 

به تــو می اندیــشم، به ارمـ ـــغان صبـح 

به نــ ـامــت 

کــ ـه عاشــقانه بر زبـان جـ ـاری می کنم 

بــه تـــو می انــدیشـم ای عشــ ـــق بی پایانم ....

 

 

غزل

دلم می خواست غزل صدایت کنم
تا شعری نو در چشم ها نوشته شود
تاریک تر از همیشه
راه به خانه نمی برم
و حکایت دستهای من و شانه های تو
... منسوخ ترین افسانه روزگار می شود
در حجم اندوهی که ریشه کرده در واژه ها
قصیده ی آغوش تو شکل می گیرد
و تکرار نام تو از زبان من،
عاشقانه ترین ترانه ی دنیاست که فراموش می شود
نگاهت را به شعرم بفرست
تا لبانم به طعم غزل شود...

ایــــــن اشکــــــــ هــــا از قلبیستــــــــ که شبیــــــه دخترکـــــــــے لجبـــــــاز

فقطـــ تــــو را مے خواهـــد و از بـــــازے با خاطراتـــــــــــ خستهـــ شـــــــده . . .

******

نمی دانــم …

چــرا بیــن ایــن همــه آدم

پــیــله کــرده امــ بــه تــو …

شــاید فــقط با تــو پــروانــه می شـــوم …

 هیچ کسی درکــــــــ نمی کنـد کـه
" من زنـدگــــی ام را گــم کـرده ام لابـه لای تـه ریش مـردانـه اَت
کـه عجیب دلـــــــــم را می لــرزانــد "

 دلم تنگ است... تنگ که باشد فشار میدهد دیگر! تمامِ وجودم را میفشارد، بغضی هم دارد که خودش را هرجوری که هست جور میکند، همیشه! روزهایی را یکی یکی میشمرم که دستانم را حلقه نکردم دورش! دستی هم دورم حلقه نشده است...

 حوا که بغض کند ، حتی اگر خدا هم سیب بیاورد

چیزی بجز آغوش آدم آرامش نمی کند...!